نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانش آموختۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه رازی کرمانشاه
2 دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه رازی کرمانشاه
3 استاد ادبیات و زبان فرانسه دانشگاه تربیت مدرس تهران
چکیده
در این پژوهش که با روش تحلیلی- توصیفی و متأثر از رویکرد نشانه- معناشناسی در روایت‌های کلاسیک است، کوشش شده است با بررسی 661 سوژه حاضر در مجموعه قصّه‌های عامیانۀ ایرانی که شامل 201 قصّۀ گردآوری شده به کوشش سیدابوالقاسم انجوی شیرازی در مجموعۀ چهار جلدی است، گونه‌های احساس نقصانِ سوژه نسبت به ابژه مطالعه شود و همچنین نمود گونه‌ای ابژه‌ها در این قصّه‌ها واکاوی شود؛ یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که سوژه‌ها که در این قصّه‌ها دارای پنج طبقۀ عادی یا رعیت- سوژه، متوسط، خاص یا حاکم- سوژه، افسانه‌ای و اسطوره‌ای هستند، نسبت به ابژه‌ها دو گونه نقصان ایجابی (باید باشد)، سلبی (باید دوباره باشد) و یک احساس خطر نقصان سلبی (نباید از دست برود) را تجربه کرده‌اند که در این بین نقصان ایجابی بیشترین فراوانی را داشته است و همچنین ابژه‌ها در این قصّه‌ها، در چهار دستۀ ابژه‌های انتزاعی، ابژه‌های بی‌جان، ابژه‌های صرفاً جاندار، ابژه‌های جاندار عاقل نمود یافته‌اند که ابژه‌های انتزاعی بیشترین بسامد را داشته‌اند.
کلیدواژه‌ها
- قصّه‌های عامیانۀ کوتاه ایرانی
- گونه‌های ابژه
- احساس نقصان سلبی
- احساس نقصان ایجابی
- احساس خطر نقصان سلبی
موضوعات
)