-آموزگار، ژاله و احمد تفضلی، (1373)، زبان پهلوی، تهران: معین.
-ابجدیان، امرالله(1389)، تاریخ ادبیات انگلیس، ج 5 و 10، شیراز: دانشگاه شیراز.
-افراشی، آزیتا(1391)، ساخت زبان فارسی، تهران: سمت.
-انوری، حسن و حسن احمدیگیوی(1396)، دستور زبان فارسی، ج2، تهران: فاطمی.
-براکت، اسکار. گ(1363)، تاریخ تئاتر جهان، ترجمۀ هوشنگ آزادیور، ج 1 و 2 و 3، تهران: نقره.
-تراویک، باکنر(1376)، تاریخ ادبیات جهان، ترجمۀ عربعلی رضایی، ج 1 و 2، تهران: فرزان روز.
-خیرآبادی محمدنبی و ابوالقاسم رحیمی(1397)، «نشانهشناسی الگوهای نامگذاری کتابهای تاریخ در زبان فارسی»، فصلنامۀ تاریخ ایران، دورۀ 11، شمارۀ 2 ، صص 64 تا 95.
-خیرآبادی محمدنبی و ابوالقاسم رحیمی(1398)، «الگوی نامگذاری و ساختار عنوانها در متون عرفانی»، فصلنامۀ پژوهشهای ادب عرفانی (گوهر گویا)، سال سیزدهم، شماره 41، صص 1 تا 27.
-دیکسون کندی، مایک(1385)، دانشنامه اساطیر یونان و روم، ترجمۀ دکتر رقیه بهزادی، تهران: طهوری.
-سیدحسینی، رضا(1384)، مکتبهای ادبی، تهران: نگاه.
-شمیسا، سیروس(1394)، مکتبهای ادبی، تهران: قطره.
-طالبی، فرامرز(1382)، شناختنامۀ اکبر رادی، تهران: قطره.
-عبادیان، محمود(1368)، درآمدی بر سبک و سبکشناسی در ادبیات، تهران: جهاد دانشگاهی.
-عمرانی، غلامرضا و همایون سبطی(1384)، زبان فارسی ، ج2، تهران: مبتکران.
-کوپال، عطاالله(1401)، «چالشی بر طبقهبندی انواع اضافه در دستور زبان فارسی»، فصلنامۀ علمی تفسیر و تحلیل متون زبان و ادبیات فارسی (دهخدا)، شمارۀ 52، صص 407 تا 435.
-نوبهار، مهرانگیز (1372)، دستور کاربردی زبان فارسی، تهران: رهنما.
