آژند، یعقوب (۱۳۶۹)، حروفیه در تاریخ، تهران: نشر نی.
آیتی، عبدالمحمد (۱۳۸۳)، تحریر تاریخ وصاف، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
ابراهیمی، بهروز (۱۳۹۱)، نقش تبریز در سیر تحول و تکامل فکری (تاریخ علم در دورۀ تمدن ایلخانی)، تبریز: شایسته.
استرآبادی، فضل‌الله و عمادالدین نسیمی شیروانی (۱۳۵۰)، دیوان فارسی فضل‌الله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی، رستم علی‌اف، تهران: دنیا.
اسعدی، حسن (1387)، فلسفه از آغاز تا مطهری، مشهد: آستان قدس رضوی.
افروغ، عماد (۱۳۷۷)، «نقد و نظری بر کتاب شاهنامۀ فردوسی و فلسفۀ تاریخ ایران»، کتاب ماه علوم اجتماعی، ش 14.
اکبری، امیر (۱۳۸۱)، تاریخ اجتماعی ایران در عصر ساسانیان، مشهد: محقق.
الپلاسی الشیرازی، حسن بن حمزه (۱۳۲۶)، تذکرۀ شیخ محمد بن صدیق الکججی، ترجمۀ مولانا نجم‌الدین طارمی، تهران: چاپ‌خانۀ پاکت‌چی.
امیرقاسمی، مینو (۱۳۹۰)، «بررسی نظام فکری ــ سیاسی جامعۀ ایران براساس کهن‌الگوی شهریاری»، در: سایۀ سرو سهی؛ یادنامۀ منوچهر مرتضوی، تهران: ستوده.
باباخانی، مصطفی (۱۳۹۳)، کاربرد کهن‌الگو در شاهنامۀ فردوسی، تهران: جامی.
بیانی، شیرین (۱۳۷۱)، دین و دولت در ایران عهد مغول، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
جامی، عبدالرحمن بن احمد (۱۳۴۱)، دیوان کامل جامی، به‌کوشش هاشم رضی، تهران: پیروز.
حافظ ابرو، عبدالله بن لطف‌الله (۱۳۷۲)، زبدة‌التواریخ، تصحیح کمال حاج‌سیدجوادی، تهران: نشر نی.
دریایی، تورج (1393)، «دین، روحانیت و حکومت در طول تاریخ ایران»:
<http://www.radiofarda.com/a/b11-viewpoints-religion-clerics-and-state-throughout-iranian-history/26525240.html>.
دولتشاه، دولتشاه بن بختیشاه (۱۳۳۸)، تذکرة‌الشعرا، به‌کوشش محمد رمضانی، تهران: چاپ‌خانۀ خاور.
راوندی، مرتضی (۱۳۸۲)، تاریخ اجتماعی ایران، تهران: نگاه.
رستگار، نصرت‌الله (۱۳۸۹)، «مشروعیت حکومت ازدیدگاه فردوسی (کسب قدرت شاهان ایران باستان به روایت شاهنامه)»، نشریۀ آینۀ میراث، ش 29.
رنجبر، محمدعلی (۱۳۸۲)، مشعشعیان، ماهیت فکریــ اجتماعی و فرایند تحولات تاریخی، تهران: آگه.
رو، ژانپل (۱۳۹۳)، ایران و ایرانیان؛ تاریخ ایران از آغاز تا امروز، ترجمۀ محمود بهفروزی، تهران: جامی.
زرین‌کوب، عبدالحسین (۱۳۷۸)، ارزش میراث صوفیه، تهران: امیرکبیر.
سلمانی‌نژاد مهرآبادی، صغری (۱۳۹۰)، صورت‌های ازلی: بررسی تحلیل کهن‌الگو در شعر فارسی، تهران: دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی.
سهروردی، یحیی بن حبش (۱۳۷۷)، عقل سرخ، تهران: مولی.
شرفی، محبوبه (۱۳۹۰)، «اندرزنامه‌نویسی سیاسی در عصر ایلخانی»، مطالعات تاریخ اسلام، ش 10.
طباطبایی، جواد (۱۳۹۴ الف)، «غیبت ملیت ایرانی در روشن‌فکری ایران»، سیاست‌نامه، ش 1.
طباطبایی، جواد (۱۳۹۴ ب)، تاریخ اندیشۀ سیاسی در ایران، تهران: مینوی خرد.
فراهانی‌منفرد، مهدی (۱۳۸۱)، پیوند سیاست و فرهنگ در عصر زوال تیموریان و ظهور صفویان، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی دانشگاه تهران.
فردوسی، ابوالقاسم (۱۳۷۴)، شاهنامه، تصحیح ژول مول، تهران: بهزاد.
فیاض، ابراهیم (۱۳۸۹)، مردم‌شناسی تاریخیــ شناختی علم در ایران، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل.
گراوند، علی و فتح‌علی شهبازی (۱۳۹۱)، «نگاهی به آرا و عقاید و زمینه‌های بروز و ظهور فرقۀ حروفیه»، هفت‌آسمان، س 14، ش 55.
لین، جورج (۱۳۸۸)، ایران در اوایل عهد ایلخانان (رنسانس ایرانی)، ترجمۀ ابوالفضل رضوی، تهران: امیرکبیر.
مادلونگ، ویلفرد (۱۳۸۷)، مکتب‌ها و فرقه‌های اسلامی در سده‌های میانه، ترجمۀ جواد قاسمی، مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
مرتضوی، منوچهر (۱۳۴۱)، تحقیق دربارۀ دورۀ ایلخانان ایران، تهران: کتاب‌فروشی تهران.
موریس، برایان (۱۳۸۳)، مطالعات مردم‌شناختی دین، ترجمۀ حسین شرف‌الدین و محمد فولادی، قم: زلال کوثر.
میرمیران، مجتبی و انوش مرادی (۱۳۹۱)، «تحلیل کهن‌الگوی داستان رستم و اسفندیار»، نشریۀ مطالعات داستانی، دورۀ 1، ش 2.
یوسفی اشکوری، حسن (1391)، «بازسازی موبد شاهی ساسانی در فقیه شاهی شیعی»، بازیابی ۲۰ مرداد ۱۳۹۵: <http://yousefieshkevari.com/?p=2839>..
یونگ، کارل گوستاو (۱۳۹۵)، ناخودآگاه جمعی و کهن‌الگو، ترجمۀ محمدباقر اسماعیل‌پور و فرناز گنجی، تهران: جامی.
)